Ze komt het cultureel centrum binnen. Kijkt niemand aan, alsof ze er voor het eerst is en geen woord durft te zeggen. Dan barst ze los: ”Breng mijn schilderij, snel, het moet hier weg.” En de barman doet onmiddellijk wat ze zegt. dat werkt dus, dat dominante gedrag.
In ons centrum staat een bar. Daar mag een glaasje alcoholisch geschonken worden, om deze tijd van de dag alleen voor intimi. Ik ben de enige met een bierflesje aan de mond, de anderen lurken een sapje, past helemaal bij dit eigentijdse niet-gesubsidieerde centrum met onduidelijke doelgroepprofilering en dito subsidiering. De burgemeester was hier eens op werkbezoek en vroeg een pilsje aan de bar. En kreeg het. Dus het mag, was daarna de algemene opvatting, vergunning of geen vergunning.
Het cultureel centrum doet ook in kunst. Regelmatig wordt de expositie vernieuwd en komen de kunstenaars zelf hun werk ophalen. Bij de opening van zo’n expositie wordt een wat chaotisch gesprek gehouden met de kunstenaar in kwestie.
De juist gearriveerde kunstenares intussen blijft de aandacht trekken van de drie mannen en een andere kunstenares die aan de bar zitten.
”Dit ding is een jeugdwerk van me, het kan echt niet meer, ik ga het verscheuren.”
”Ooooohhhh, nee toch, wat doe je nu?” roepen we in koor. Weer een reden om ons eens uitgebreid te expliciteren dat ze er niet meer achter staat, dat ze nu heel anders werkt en eigenlijk ook geen kunstenaar meer is. We zagen toch zelf wel dat het waardeloos is? En dat zij met haar nieuwe werk de kunst ontstegen is? Aandacht, aandacht.
De tekening zit goed vastgeniet, een flinke schaar moet het werk doen. Ze hijgt een beetje, ze giechelt of is het een hikje van de spanning? Hoe het ook zij, ze wordt volledig geaccepteerd door ons als welkome afleiding op een duffe vrijdagmiddag. De laatste draadnagel is nu verlost uit zijn lijden en triomfantelijk houdt ze de prent omhoog. Waardeloos acrylgeveeg, dat zien we direct. Ik bied aan er een gedicht op te schrijven en het geheel te verkopen in het centrum voor het goede doel. Ze luistert niet, helemaal bevangen door het opgaan in haar eigen destructieve gevoelens. De anderen roepen: ja, dat is een mooie bestemming. Maar ondertussen heeft ze met een killersblik in de ogen het schilderij verscheurd, in wel 25 kleine stukjes. Waar is de prullenmand, roept ze, nog steeds vertrouwend op de dienstbare mannen. Gemiste kans denk ik.
‘’Geef me nou maar een biertje,’’ zegt ze en laat de emotie met emmers uit zich zelf wegstromen, ploft op de bank en slaapt binnen de minuut.
Jeroen Hendriksen